Zamanın yenildiği tek yer şu satırlar

Umarım ki hayat beni bir gün hatırlar

Çıkmaz sokaktayım

Sessizliğimi konuşuyorum

İçimde

Bir zaman yaratıyorum

Zamansız, ansızın çarpılmış yürekte;

Tercih ettiğin her şeyden mesulmüşsün

Küçükken öylesine yaşardık

Zaman öylesine oyun öylesine salalar öylesineydi

Alınan selamlar hep unutulurdu öylesine

Şimdi ölesiye yaşıyoruz

Ölesiye istediğimiz her şeyde

Ölümü kendimize komşu ediyoruz

Eh komşuluklar da kalmadı

İçimiz rahat

Görüşmüyoruz mezarlarla

Elimizle sevdiğimizi koyana kadar

Koynuna toprağın

Hüznün buhranı sarmasın daha çocuğum bunu yazarken

Yani öylesine yaşıyorum

Akşam ezanları tek zamanım

Onu da annem belletti

Saymazdık

Bir kuru ekmeğe iki kuruş bahsi satmazdık

Küçükken verilen sözler

Büyük bedenimizi izler

O yüzden evini arabası sandığımız abilerin rızkı için

Koşardık

Bizim oyunumuzda kaybeden yoktu

Kazanan bir taraf kola alırdı bir taraf dua

Kimin olacak bakkal abinin

Hani sırtında evi

Kimi zaman dondurmacı da olurdu

Aynı mekanizmayla

Sırf farklı olsun diye tadımız kaçardı

Bozmazdık kendimizi

Bir daha ne “zaman” kazanacaktık

Galiba bizim kaybımızın zamanı

Zaman başladığında oldu

Kaybımızın tek kazancı

Bu satırlar oldu

Umarım hayat bizi bir gün hatırlar